Naneli Çayın Efendisi'ne Mektup
Sana yazdığım bu mektubu ahirete saklamıştım; fakat, acımasızca birbirini eleştirenleri, haram helal demeden birbirinin gıybetini yapanları görünce şimdi yayınlama ihtiyacı hissettim. Kaldıkları evde yiyeceklerini bile paylaşamayanları duyunca; ruhum daraldı ve beraber geçirdiğimiz fedakarlık dolu günler aklıma geldi. Neleri paylaşmıştık neleri. Eğer bazı sırlar ortaya saçılır, keşke dersen şimdiden affımı istirham ediyorum.
Artarak gönlümün aydınlığı her saniyede
Bir mehâbetli sabah oldu Süleymâniye`de
Y.K.Beyatlı
Gönlümün Süleymaniye Edalısı
Seninle geçen günlerim; her saniye gönlümün aydınlığını artırıyordu. Mehabetli Süleymaniye'siydin her sabahımın. Yolumuz pek çok defa kesişmesine rağmen çok geç tanışıp erken kaybettim seni. Aynı mekanlarda; farklı zamanlarda bulunup benzer hatıralara sahip olmak gibi ortaklıklarımız vardı. Seninle olan beraberliğe doyamadan yeniden ayrı düştük.
Bir gün bir haber aldım senden. Nihayet kavuşacaktık. Beni seninle tanışmaya götüren uçak; gecenin bitmeye yüz tuttuğu, fecrin ağardığı; bir mana seferine kanat açarken; o muydu ben miydim kanatlanan bilmiyorum?! Ulu bir mabet avlusunda buluştuğumuzda namazdan çıkmış, nurla dolmuştunuz. Usulca yaklaştım; nerde abdest alabiliriz? dediğimde: "Yiğit! Şurda” deyişin kulaklarımdan silinmiyor. O gün ilk buluşmamız çok kısa sürmüştü. Her geçen gün artıyordu sana karşı olan saygım ve muhabbetim.
Saygı ve muhabbetim hayranlığa giden yoldaki kısa buluşmalarımızda hayranlığa doğru yükseliyordu. Sende kendimden parçalar buluyor, eksiklerimin tamamlandığını görüyordum. Dost olmak istiyordum seninle, iç dünyam kabarıyor; telaş ediyor, heyecanlanıyor, duygulanıyordum.
Seninle alakalı ilk intibalarım; fedakarlık üstüne idi. Biz her akşam evimize, yuvamıza koşarken sen sadece hafta sonları giderdin şehir dışındaki ailenin yanına. Önceleri çok anlam veremezdim buna, lakin zamanla gerekliliğine ben de hak verdim. Sonra şartlar değişince ayda bir gider üç gün kalır geri gelirdin. Hayranlığımın başladığı yer işte burası idi. Elde yol avuçta yok; kıt imkanlarla deruhte etmeye çalıştığın hizmetin derdindeydin. Hep sana özenir senin gibi olmayı arzulardım.
Sonra nasib oldu aynı şartlarda çalışıp hizmet etmek bize de nasib oldu. Artık daha fazla beraber zaman geçiriyor; pek çok şeyi paylaşıyor ve pek ayrılmıyorduk. Ayrıldığımız zamanlarda da içimde ailemden biri gibi bir özlem duyuyordum sana. Bir zaman birbirimizin mütemmimi olarak çalıştık. Ne kadar zaman geçti bilmiyorum muhabbetini özlüyordum. Tekrar mesaimiz birleştiğinde ise dünyalar benim oluyordu. Seninle geçirdiğim beş yılımın unutulmaz zaman dilimleri bir yad-ı cemil olarak şuracıkta duruyor.
Asker Disiplini
Mesleğimiz gereği işlerimiz; sınıflarda odalarda amfilerde, salonlarda değil de açık arazide oluyordu. Sen teori adamı değil pratik adamıydın. Teorinin değil de tatbikatın içindeydik. Ses tonunun insanlar üzerindeki etkisi, sesinin hükümranlığı ve nizam adamı olman en belirgin özelliğindi senin. Kalabalık gruplara ibadet ettirmen; imamete geçerken ki edan, duruşun hitabetin bir Ali veya Hamza r.a. edasında idi. Giydiğin cübbe ile Ömer r.a. gibi yürüyüşün bize asrı saadeti hatırlatırdı. Seninle kılınan huşu içindeki bir namaz ve arkasından yapılan gürül gürül tesbihatlar bize Allah'ın askerleri, kulları olduğumuz hissini verirdi. Fasılasız, müteheyyic, duygulu uzun ibadetler bizim kullukta derinleşmemize vesile oluyordu. Hele o namaz tesbihatlarına getirdiğin yenilikler bizi daha da coşturuyordu. Esma ül'Hüsna okurken sen esmayı okurdun; biz de "Celle Celalühü" nakaratına ritm tutardık.
Basit Yaşam
O kadar çok seyahat yaptık ki seninle sayısını hatırlamıyorum. Biz seyahat süresine göre yanımıza eşya ve çanta alırken senin ki hiç değişmezdi. Küçük bir el çantası her zaman senin işini görürdü. Bazen büyük valiz aldığına da şahit oldum ama içi hep boştu. Basit yaşar, basit şeylere ihtiyaç duyardın. Hiç görmedim; var mıydı? bilmiyorum traş takımın, traş bıçağın, şampuanın, kremin. Bu halin bana "buraya ait değilim, ahirete yolculuk var" hatırlatması gibiydi.
Bize gelince, dünyayı yüklenirdim sırtıma. Herşeyin bir de yedeği olurdu çantalarımda. Tek bir sabunla tüm ihtiyaçlarını gördüğüne pek çok defa şahit oldum. Saç tıraşı dahil her ihtiyacını kendin görürdün. Makine kullanmadan sade bir jiletle traş olman bile; bende, sana karşı bir hayranlık uyandırıyordu. Genelde tek değişimlik kıyafetin yanında olurdu. Her gün kıyafet değiştirir, Kaşla göz arası onları yıkar, ertesi güne hep temiz kıyafetin hazır olurdu. Mesela senin hiç kazağın, montun, parken, palton, botun, tişortun, şapkan, atkın, oldu mu bilmiyorum; görmedim. Yazlık kıyafetlerle kışı da geçirirdin. Yazın bir gömlek, kışın bir ceketle yaşardın.
Çalışkanlık
Hayatımda senin kadar çalışan insanları az gördüm ben. O nasıl çalışmaktı öyle! Bütün insanın vücudu terler mi? Alnından dökülen boncuk boncuk terler bazen kirpiklerinden aşağı göz çukurlarına dolardı da; terinin tuzu gözlerini yakardı. Kolları, pazıları, ellerinin üstü terleyen birini gördüm sayende! Sürekli sırtın terli gezerdin. Gömleğin beline kadar ıslak... Bundan dolayı sürekli sırtında kulunç olurdu. Yaptığım masajların ancak iyi geldiğini söylerdin. Kırardım kulunçlarını, yaba gibi ellerimle de dayanamazdın o ağrılara.
Hiç bir programa geç geldiğini görmedim. Uyuyup kalmak, trafiğe takılmak, vs. gibi bir mazeretini hiç duymadım. Çoğu yere de yürüyerek giderdin. Nefret derecesinde kızardın bekletenlere. Vaadinden dönmeyen, taviz vermeyen; bu dakikliğin, titizliğin ve mükemmelliyetçiliğin, bazılarının hoşuna gitmese de ısrarını severdim.
Tükenmez Enerji
İmandan gelen tükenmez bir enerji vardı sende. Tempona ayak uydurmazdım genelde. Yeme içmede ortak pek çok yönümüz olmasına rağmen; ayak uydurmazdım. Çorba seversin sen mesela: ne çorbası olursa. Tencerenin dibini sıyırırdık beraber. Çeşit yemeği sevmezdik. Tek çeşit gerekirse birkaç tabak. Süzme mercimeğin içine et suyu katılmış çorbaya bayılırdık. Hele o Hataylının evinde içtiğimiz tavuk suyu çorbası... Özel yaptırır içmeye giderdik. (Allah onlardan razı olsun) Temel yemeğimiz acılı menemendi. Bana el sürdürmez kendin yapardın. Arada misafirlere yaptığın maklube ve özel zamanlarda yaptığın haşlama kuzu; tadı damaklarda, adı hala hafızalarda.
Yemeği sevdiğimizi inkar etmeyen bir görüntümüz vardı ikimizin de. Bu görüntü, saç kesimi ve diğer bazı özelliklerimizden ötürü bizi
kardeş sanırdı herkes. Sana oldu mu bilmem beni sen sanırlardı çoğunlukla. Ben sık sık az yemeği severdim sen bir kerede çok yemeği. Bu yönüyle birbirimizden ayrılırdık. Bazen zorlandığım da olurdu. Sana takıldığımdan aç gezerdim. "Hocam" dedikçe ben, sen "acıkmadık daha" derdin. Sıkı bir yemeğin ardından bir gün iki gün yemek yemediğin olurdu. Bazen rutin dışına çıktığımız dahi olurdu. Hatırla! Dışarda lapa lapa kar yağıyor. Ocak ayı. İyi yapılmış bir Maraş dondurması yiyorduk.
Ama çaya gelince hiç reddetmezdin. "İçiçez" derdin. Ben siyah çay yapardım sen naneli çay. Boşuna demiyorum sana " Naneli çayın efendisi" diye. Nasıl yapıldığını bilmeme rağmen tutturamazdım. Su iyice kaynadıktan sonra termosa taze nane yapraklarını koyardın. Kaynar suyu üstüne boca edip bir müddet bekler; nane aromasının suya geçmesini sağlardın. Üstüne poşet çayı koyar, biraz bekler sonra içmeye başlardık. Nanesi özel olacak yalnız; "Şehir nanesi" Sen içerdeyken çok naneli çay yaptım. Termosun yanına iki bardak koyup; bir ondan bir ondan çok içtim. Tutmadı senin yerini ne nane, ne çay ne bardak.
Her gittiğimiz yerde bir termosumuz ve kettle mutlaka olurdu. Ofçay hazine demlik poşet çantamda taşırdım. Kağıt, cam, metal bardakta, ne bulursak içerdik çayımızı. Böyle kaç termos çay içtik bilmiyorum, sohbet-i canan etrafında. Başbaşa yaptığımız müzakereler, okumalar ve dinlemeler şimdi çok özleniyor bilesin. "Okuyacak bir şey yok mu?" deyişinden ahlardım can sıkıntını. Ayrı buudlara geçerdin müzakereler sırasında. Ben çok beceremezdim de; sen keyifle gevrek gevrek gülerdin. Bazen senin şiveli konuşmanı dalgaya alır güldürürdüm seni. "Zaten" yerine "Zati" "Sadece" yerine "Sade" deyişini taklid eder gülerdik beraber. Hele bir sevdiklerine “Kurban olurum sana” deyişin vardı. Onu da özledim.
Hatırlar mısın? Şimdi zindanda olan "Hak dostunu". Onun ayrı bir çay tiryakiliği var. Çaykur Altınbaşak çay ve mini bir semaver sürekli yanında. Kimseye demletmez kendi demler çayını. İki lafın belini kırmak için başlar saatlerce konuşurduk. Meşhur defterini çıkarır. Numara seçtirir, hadis okurdu bize.
Zor Şartlar
Misafirimiz çok olurdu kaldığımız yerde. Bize yer kalmazdı da, yerlerde yatardık. Kaç defa birbirimizin ayaklarını yastık yapıp yattık bilmiyorum. O kadar yorulurdun ki kapıdan içeri girince sağdaki koltuğa kendini atar atmaz, üst başla uyur kalırdın. Görev yaptığın o ulu mabette üstüne bir halı çekip yattığına da çok şahit oldum. Neden? Eve gidecek kadar takatin kalmazdı, hizmetten.
İmkansızlık ve vakitsizlikten umumi wc'lerde cami abdeshanelerinde duş alırdık. Sen hiç kurulanmadan elbiseni giyer yarı ıslak gezerdin akşamlara kadar. Elbisen üstünde kururdu. Ben dayanamayıp çantamda bir tülbent taşır, onunla kurulanırdım. Konuşmaktan mecalsiz kaldığımız çok olurdu. Susardık çoğunlukla. Bizim bu halimizi görenler; edepten sustuğumuzu sanırlardı. Bilmezlerdi ki bizim mecalimiz yok konuşmaya. Hatta derdin ki: (bağışlayın) " İstifra etsem içimden konuşma çıkar." Boğaz'ımızı rahatlatmak için pastil veya şeker tutardık sürekli dilimizin altında. Bunu da bazıları yanlış anlar çıkışırdı bize. Sen sürekli cebinde zencefil taşır; suyunu emerdin.
İmkansızlığın had safhada olduğu o zor günlerde iki kişilik odamıza iki kişi daha alıp dört kişi kalmıştık. Hakdostu ve Kılıç. Onlar misafir biz habire çalışıp yoruluyoruz. Çay içtik beraber. Gözümüzden uyku akıyor. Yığılıp kalmışız oturduğumuz yere. Neyse Hakdostu ve Kılıç da yatalım artık deyip uzanmışlar yataklarına. Çok geçmeden müthiş bir sesle fırlarlar yataklarından. Gelen müthiş ses bizim horlamamız. Kılıç alışkın tabi bizim horlamamıza. Kendince Hakdostunu teskin ediyor: "Hocam bunlar koro halinde horlarlar, bizi bitirir biri başlar diye" dalgasını geçiyor. Hakdostu, söz üstadı durur mu, yapıştırmış cevabı. "Biz çok horlayan gördük. Bu horlama değil, aslanlar kükrüyor"
Derinlik ve Haz
Bildiğini iyi bilir bilmediğin konu hakkında konuşmazdın. Mevzuları takdim şeklin, pratik çözümler sunman ve pek çok işi kolaylaştırman herkesin hoşuna giderdi. Sunumlarındaki öz bilgi, yalınlık ve duygu herkes tarafından beğenilirdi. Bilmem kaç tv programı yaptın böyle. Mesleğimizin en aranan adamı sendin.
Bilinmeyen bazı yönlerini de ben burdan salık vereyim. Pek çok insan daha duymadı bazı ebedi metinleri ezberden okuyuşunu. Mesela "Veda Hutbesini" senden ezbere dinlese deliye döner pek çok insan. Veda haccında zanneder kendini. Senin saatler süren dualarına amin demedi daha pek çok insan. Tanımalı seni tüm dünya, tüm insanlık... Arkanda saf tutmadı hala pek çok Müslüman o eşşiz imametinde...
Hasret Günleri
25 Temmuz 2016 Pazartesi günüydü sabah namazını henüz kılmıştım beni aradın. O meşum zaman diliminin üstünden on gün geçmişti. Yine yürüyerek geldin bana dışarıda buluştuk. Önce bir sabah çorbası içtik. Ardından saatlerce konuşup karbonatlı çay içtik. "Bu gidişat iyi bir gidiş değil, hayat hakkı tanımayacaklar bize" dedin. "Fitne zamanı dağlara çıkıp yalnız yaşanmalı" diye konuştuk. Sen ertesi gün baba ocağı memleketteki köyüne gittin. Bu son görüşmemiz oldu. O gün bu gündür hasretle yanıp tükeniyorum. Evlad-u iyal yokluğu bile bana bu kadar dokunmuyor bilesin.
Bir gün sonra, soyadı seninle aynı olan yakın bir akraban tarafından ihbar edilip tutuklandığın haberini aldım. On ay sonra ancak sesini duyabildim. Sesini duyduğum o gün nerdeyse kalbim duracak gibi oldu sevinçten. Zindanın sana zor gelmeyeceğini çok iyi biliyordum. Zaten dışarıdaki yaşantımızın zindandan bir farkı yoktu. Senin haberin yok belki ama seninle ilgili başka kanallardan da haber ulaştı bana. Seninle aynı koğuşu paylaşan bir tutukluyu serbest bıraktıklarında; çıkmak istemediği ve "hocadan beni ayırmasalar" dediği kulağıma geldi. Zindanı da gülistana çevirmiştin.
Kavuşma ve Gözyaşı
On ay geçmiş böyle. Sonra telefonun ucunda sesini duyunca bayılacak gibi oldum, dedim ya... Nihayet sesini duyabilmişim. Serbest bırakılmıştın en azından görüşebiliyorduk. Ve bir gün bana söylediğin şu söz saatlerce ağlattı beni. "Beni daha sık ara!" Kalbime ok gibi saplandı durdu. Yalnızlık ve çaresizlik içindeki haletinin özeti gibiydi bu söz. Farklı bir durumda değilim bilesin. Okyanus kenarına vurmuş batık bir geminin yolcuları gibiyiz. Her gün deniz kabuklarına kulak dayayıp dostlardan bir haber, bir ses gelmesini bekler gibiyim. Silivri zindanındaki Kalemci Baba ve Mehmet'ten, Samsun zindanındaki Hakdostu'ndan, Kılıç'tan, Hafız'dan ve senden uzak kalmanın hicranı içindeyim. Beklentiye girmeden; basit hayatı, fedakarlığı, ve paylaşımcılığı senden öğrendim. Mektubumu bitirirken selam eder, kucaklaşacağımız günü sabırla beklediğimi bildirmek isterim.
Nazım
____________________
Kaldı işte
Çayımız bardakta
Çocukluğumuz sokaklarda
Mutluluğumuz kursağımızda
Sevdiklerimiz uzakta
.....
Bir de ağız dolusu gülmeyi unutma hiçbir zaman! (Benim için)
Nazım Hikmet
